با کلی ذوق شوق یه بادبادک رنگی با یه دنباله بلند درست کرده بودم و هی منتظر بودم که هوا مناسب شه واسه پروازکه بادبادکمو هوا کنم. بادبادکم عاشق پرواز بود دلش می خواست خیلی بالا بره ولی من بهش نخ نمی دادم  چون هر چی دورتر می شد دلم بیشتر براش تنگ می شد در گیر ودار حس لذتی که بادبادکم از بالارفتن داشت همه نخ را یهویی رها کردم  بادبادک کیفور شده بود یه لحظه یادش رفت که من اینجا هستم از کیف و لذت هی رفت و رفت تا تو یه لحطه نخ از دستمجدا شد و بادبادکم برای همیشه رها شد حس عجیبی بود  همه چی یهویی شد خوشحال بودم واسش چون دلش پرواز می خواست رهای می خواست و دلم به حال خودم می سوخت که دیگه تنها شده بودم  هی تو ذهنم به خودم دلداری می دادم که اشکالی نداره یه بادبادک رنگی تر بزرگتر یه بابادک تنبل که همیشه پیشت بمونه ولی الان بادبادکم چه حسی داره

خانه ام آتش گرفته است! فرياد

خانه ام آتش گرفته است! فرياد

خانه ام آتش گرفته است ، آتشي جان سوز
هرطرف مي سوزد اين آتش
پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود
من به هر سو ميدوم گريان
در لهيب آتش پر دود
وز ميان خنده هايم تلخ
و خروش گريه ام ناشاد
از درون خسته سوزان
مي كنم فرياد ، اي فرياد ،اي فرياد
خانه ام آتش گرفته است ،آتشي بي رحم
همچنان مي سوزد اين آتش
نقشهايي را كه من بستم به خون دل
برسرو چشم در ديوار
در شب رسواي بي ساحل
واي برمن سوزد وسوزد
غنچه هايي را كه پروردم به دشواري
در دهان گود گلدانها ، روزهاي سخت بيماري
از فراز بامهاشان شاد ، دشمنانم
موزيانه خنده هاي فتحشان بر لب
بر من آتش به جان ، نازل
در پناه اين مشبك شب
من به هر سو مي دوم گريان
از اين بيداد
مي كنم فرياد ، اي فرياد ، اي فرياد
واي بر من ، همچنان ميسوزد اين آتش
آنچه دارم يادگار و دفتر و ديوان
وانچه دارد منظر وايوان
من به دستان پر از تاول
اين طرف را مي كنم خاموش
وز لهيب آن روم از هوش
زان دگر سو شعله برخيزد ،‌به گردش دود
تا سحرگاهان كه می داند ، كه بود من شود نابود
خفته اند اين مهربان همسايگانم شاد در بستر
صبح از من مانده برجا مشت خاكستر
واي آيا هيچ سر برمي كنند از خواب
مهربان همسايگانم از پي امداد
سوزد اين آتش بي دادگر بنياد
مي كنم فرياد اي فرياد اي فرياد

مهدی اخوان ثالث